Historia
Technikę zainicjował i rozwinął na przełomie XIX i XX w Amerykanin Louis Comfort Tiffany (1848-1933) pochodzący ze słynnej rodziny jubilerskiej, malarz, dekorator wnętrz, twórca szkła iryzującego, witraży, i biżuterii. Tiffany był głównym przedstawicielem amerykańskiej secesji. Studiował w Nowym Jorku i Paryżu, w 1878 założył w Nowym Jorku firmę „Louis C. Tiffany Company, Associated Artists”, w której wykonywano witraże i przedmioty wyposażenia wnętrz w 1900-36 firma działała pod nazwą Tiffany Studios. Artysta po 1900 r. tworzył biżuterię, lampy z witrażowymi abażurami i ceramikę. Główny celem artysty było zbadanie możliwości tkwiących w szkle. Dzięki technice Tiffany’ego i osiągnięciom secesji witrażownictwo po kilku wcześniejszych wiekach mniejszego zainteresowania rozkwitło i przeżyło w świetnej kondycji do dnia dzisiejszego.

Charakterystyka
W technice Tiffany’ego poszczególne kawałki szkła połączone są za pomocą zalutowanej blaszki miedzianej. Krawędzie każdego kawałka szkła owinięte są dokładnie cienką blaszką miedzianą tak, że na awersie i rewersie wystaje od 1 mm do 3mm marginesu z miedzi. Marginesy poszczególnych szkieł witrażu stykają się ze sobą tak by umożliwić ich zalutowanie od obu stron witrażu.